Hikâyelerinde, geleneksel olanla modern anlatının imkânlarını ustalıkla harmanlayan Recep
Seyhan, Anadolu’daki zengin birikime yönelik kazı çalışmalarına devam ediyor. Seyhan bu
kez, mübadele yıllarına götürüyor okuyucuyu ve bu topraklara değer katan farklı din ve
kültürlerin bölüştükleri kaderleri paylaşıyor bizimle. Zongo’nun Değirmeni ve Flora’nın
Çıngırakları ile çerçevelenen bu evrensel tema ile bireyin varoluş mücadelesine, insan
olmanın erdemine, farklı bir pencereden mercek tutuyor.
Kitapta, dili ve anlatımıyla öne çıkan hikâyelerden biri olan Ölü Sesleri Korosu’nda,
tasavvuf/tarikat geleneğimizdeki bir uygulamaya getirilen yöntem eleştirisi ise epeyce
tartışılacak gibi görünüyor.
Hiç görmedikleri kuşlar girerdi o zamanın çocuklarının rüyalarına. Öyle ki gün ışımaya
başladığında Şehrazat’ın, anlattığı masalın sonuna geldiğini anlarlar; hatta o sırada sarayın
bahçesinden gelen kuş seslerini bile işitebilirlerdi. Bununla kalmazlar, Kafdağı’nın ardından
aşk vadisine doğru süzülen Zümrüdüanka’yı; Bağdat medreselerinin kubbelerinden
havalandıktan sonra önce Ahlat üzerinde yükseklerden seslenen; oradan batıya doğru kanat
çırpıp Süleymaniye’de soluklandıktan sonra Tuna boylarını geçerek Kosova’daki Sultan Murad
makamında karar kılan Hüma kuşlarını; Belkıs’tan Hz. Süleyman’a haber getirmek üzere
Yemen semalarında ha bire kanat çırpan Hüthüt kuşunu, Mekke’nin etrafındaki dağlardan
inerek Ebrehe’nin ordusunu Kâbe önlerinde perişan eden Ebabil kuşlarını da görebilirlerdi o
zamanın çocukları rüyalarında...