Pırıltısızdı acı duman,
ve çıtırdayan dallar kükreyen alev topu gibi
sarmıştı Ulucanlar’ı
ANKARA’nın ayazında
“Uzakta aramayın beni Ana
Nazi kampı burada!”
Ölü canlar kuşatmış başkenti
sabahın sıfır üçünde.
Acı çığlıklar içinde
Eylül ayının yirmi altısında
on yürek, tek beden sarındılar
kızılyıldızlı bayrağa
Gün ışığının ağırlığı altında
emsalsiz ve
Önder’diler On’lar
ULUCANLARDA
mevsimlerden habersiz
kireç kuyusunda yaktılar “bizi”
diri diri toprağın derinliklerinde
ay ışığı vuruyor gecenin karanlık yüzüne..
Hükmü çoktan verilmiş
vurdular “bizi” öbek öbek kır çiçeklerini
o kadar çokturlar ki kum kadar çok..
Kemiklerimizden KALE-KOLLAR yaptılar.