Okulunun Ankara'sına taşınan, herkesin "Canım"
demeye mahkûm olduğu bir genç kız. Ağaçlarla
konuşuyor, rüyalarında kuşlarla; kadınlığa uzanan
yolun başında, sevdası eksik bir mecnun. Komşusu
Dede'nin davetiyle girdiği bir işyeri: Ancak
aysarların düşleyebileceği; herkesin, cümbüşün
ortasında kendi yalnızlığını yaşadığı bir park, aydan
park, Lunapark.
İş arkadaşları Baba Cemal, Çingene Nuri, Cüce
Hamdi, Kapıcı Şehmuz ve kafesin içinde bir dev;
uzun, upuzun bir adam: "Afrika Canavarı," Canım'ın
hayvanı.
Zihnini delip geçen bir merminin bulanıklaştırıp
etrafa saçtığı anılarla yaşatılan, gözleri menekşeli
bir annenin katılaşan hüznü; bu uzun adamın,
kapatıldığı kafesten hiç gitmeyen hüznüyle
buluşuyor.
Sahaftan aldığı bir insan kafatasıyla huzur
bulabilen, savaş yıllarından kalan bir Alman ile
kavga eden, Cennet'in dertlerine ortak olan ruhunda
çiçekler açıveriyor. Hangisi olduğunu bilmediği bir
bahara duruyor ya, yağmurlar da yağıyor.
Hüzünlerin Ankara'sından; gölgelerin ardından,
arabaların içinden insanlara ateş edildiği ölümlerin
İstanbul'una uzanan çeyrek yüzyıl dinmeyen sevdası
Canım'ın.
İrfan Yalçın'dan, önceki romanlarına gizliden
gizliye dokunuşlarıyla bezeli, bambaşka biçem ve
nitelikte, çağdaş edebiyatımızı zenginleştiren bir
yapıt: Bir şiir roman.
2009 Cevdet Kudret Roman Ödülü.