Yasak mıntıkanın çocukları 1 "tertele-i dersim"İnsanoğlu
zulmün ağasıdır. Bu kadar kan, kin ölüm ancak insanın hırsı
olabilir. Hırslarını sırtlarına alanlar Dersim'e doğru yola
çıkmışlardı. "Şaki, beyaz donlu, eşkıya" olarak tanımladıkları
mazlumların topraklarına karargahlarını kurdukları bir sabah, ağır
makineli silahların ürkütücü sesi ile "terteleye" başladılar.
Genç kızlar, gelinler, kendilerini uçurumlardan attı bu kıyım
günlerinde. Anneler başka canların ölümlerinin müsebbibi
olmamak için, bebeklerini emzirirken onları boğmak zorunda
kaldılar. Yakılıp yıkılan yerleşim yerlerinden sağ kurtulanlar
sürgünlere yollandılar ve adlarını bilmedikleri yerlerde muhacir
oldular. Ölenler, bir mezar taşından bile yoksun gömüldüler.
Seyitmençe ve Xece beş çocukları ile yedi kişilik bir aileydiler.
İkinci çocukları Sultan ahrazdı. Hiçbir harfe dokunmadı, kimseye
kem söz söylemedi, tanrı dahil kimseyle konuşmadı. Sürgün
yollarında devam eden on beş yıllık zamandan sonra telef olmuş
bir halde topraklarına döndüler. Sadece üç kişi kalmışlardı.