Meğer o gün baharı karşılama anlamına gelen Nevruz şöleni yapılıyor muş. Fistanı renkli kadınlar, ak gömlekli, beli kuşaklı erkekler, yediden yetmişe tüm halk, saz eşliğinde Semah dönüyordu. Semah'tan sonra, gençlerden biri bir sandalye getirip çimenliğin ortasına koydu, geri döndü. Az sonra kolunda fötr şapkalı bir adamla tekrar aynı yere geldi. Onu sandalyeye oturttu. Adamın elinde saz vardı. Belli ki çalacaktı. Ozanların saz çalıp söylediklerini duymuştum ama onları meydanlarda çalarken görmemiştim. Ozan sazını eline alıp tellere dokununca meydan alkıştan çınladı.
Çiğdem der ki ben alayım
Yiğit başına belayım
Hepsinden ben alayım
Benden ala çiçek var mı?
Çiğdem çiçek dolu dağlar
Yârim gurbet elde ağlar
Adnan Binyazar yalın, içten, duyarlı diliyle bu toprakların yetiştirdiği usta yazarlardan.
Âşık Veysel'in hayatını, ozanlık geleneğini, deyişlerinin yorumunu onun dilinden okumak
büyük ayrıcalık olacaktır.