Sevgi, yakınlığa, uzaklığa bakmaz, onun kökleri aydınlıktan filizlendiği için her dem boy verir. Aşkta yakınlık, bağımlılığı ve tutkuyu; uzaklık ise unutmayı yedeğinde tutar. Çünkü aşk bir esinti, bir dalga misali gelip geçicidir. Sevgi, en yalın hâlini bile daracık mekânda yaşarken edep çizgisini aşmaz. Aşk, alanını genişlettikçe, arzuya kayar.

Sevgi; hisseder, algılar, anlar onun için sevginin gücüne inanır... Sevgi, emek verir, vefasının tezahürü olarak sadakat gösterir. Sevgi, mütevazıdır, gayretlidir, dayanışmayı, paylaşmayı bilir... Dahası; sevgi kucaklar, fedakârlıktır şiarı, güven vericidir.

Sevgi, köklerine bağlıdır, özünden gürleşir; âdeta özgürlük çınarıdır. Aşk ise tek kişiliktir, bireyseldir. Yalnızlığı sever, felsefesinin ilk basamağı kıskançlıktır. Sevgi elle tutulur, gözle görülür derecede somuttur; aşk ise görünmezdir, fludur, soyuttur.

Sevgi ruha biçilen bir atlas libas, aşk ise azap gömleğidir. Sevgiyle gelir dünyaya insan, aşkla değil.

Sevgi, üretim; aşk, tüketimdir.