Uzakta bir eşek arısı. Yeni çıkmış kovanından. Öyle körpe ki... Kanatlarını yeni öğrenmiş, bacaklarını. Yaşam, genç eşek arısında kendini sınıyor. Dayanılmaz coşkular üflüyor nefesine, genç eşek arısı yaşama kanıyor. Yaşamla anlaşması var sanki: Bu dünya yalnız kendinin sanıyor. Belli belirsiz duyduğu bir koku, belirliyor yaşamdaki ilk amacını. Bir o yana, bir bu yana havalanıyor. Olmuyor. Ancak dairesel uçtuğunda kokunun yönünü belirleyebiliyor. Koku uzakta. Yaşamla yapılmış tek taraflı bir anlaşma: “Bu meyvelik, sınırdır. İlerisinde insanlar yaşar. Yarı Tanrıdır onlar. Can verir, can alırlar...”

Gençlik…B “Bilirim kısacık ömrüm… Yaşamdan istediklerimi aldıktan sonra… Kokunun sırrına vardıktan sonra sonbaharı görmesem ne çıkar.