Hüseyin, o anda olağanüstü şeyler yaşadığının farkına varmıştı.
“Acaba rüyada mıyım, yoksa yaşadıklarım gerçek mi?” diyerek bir eliyle
bacağını çimdikledi.
Acı duydu mu duymadı mı anlayamadı.
Bir taraftan da hâlâ zihnini yokluyordu. En son, sadece bir kaldırım kenarında oturduğunu, yanında da bir tartı aletinin olduğunu hatırlıyordu.
Başka bir görüntü belirmemişti zihninde. Sonra yanında birdenbire beliren yaratıklara dikkatini verdi. Şekil olarak insana benzemelerine rağmen yüz hatları düz bir kutu gibiydi.
Nasıl görüyor, hareket ediyorlardı? Hiçbir fikri yoktu.