Yarım bir kalp kaç defa vurur bir göğse?
Acı bir çığlık döndürür mü deniz kızını evine?
Yaşananların ardından Karan ve Karya kendilerini sırt sırta ve hayata farklı
pencerelerden bakarken bulmuşlardır. İkisi de aynı dalgaların kıyıya vuruşunu
seyretmekte, çekilen suların ardından kıyıdaki yalnızlıklarıyla bakışmaktadırlar
ancak birbirlerine dönüp de yüz yüze gelemeyecek kadar da kırgınlardır
geçmişlerine. Aralarına hayat girmiş, Karan ve Karya kelimenin tam anlamıyla iki
yabancıya dönüşmüştür.
Karya, bedenini ve ruhunu iyileştirmekten vazgeçmiş ölümü beklerken Karan bir
yandan kendisi ölümle el ele olsa da ona nefes almanın güzelliğinden bahsetmekte
bir yandan da peşlerini bir türlü bırakmayan karanlıkla, Mey’le boğaz boğaza
mücadele etmektedir. Birbirlerinden ayrı geçirdikleri zamanda Karya güneşin kaç
defa doğup battığını sayarken Karan içinse o güneş hiçbir zaman doğmamıştır.
Medcezirler bir türlü durulmazken beklenmedik yüzleşmelerle sular geri çekilecek
ve bir gece saklanan sırların gün yüzüne çıkmasına kimse engel olamayacaktır.
Ölüm sinsi bir nefes gibi yaşayan herkesin ensesinde bittiğinde başlaması umulan
hikâyeler, kırıldığı yerden devam etmesi beklenilen yarım kalmışlıklar ve hiç fark
edilmemiş ihtimaller için tüm kalplerde çatlaklar oluşacaktır.
İhanetler, gizlenen gerçekler ve hesaplaşmalar; aşkları, arkadaşlıkları ve aile
bağlarını derinden sarstığında herkesin anladığı bir şey vardır: Kapıda uğuldayan
zemherinin ta kendisidir.
Yeryüzüne düşen ilk kar tanesi, kimin omzuna değecek ve yüreğini üşütecektir?“Medcezirler ayırdı bizi, sevgilim. Ben senin ölüne bile gelemedim.”