“Tek bir güçlü su damlası bir dünya yaratmaya ve geceyi dağıtmaya yeter. Gücü hayal etmek için derinlemesine
tahayyül edilmiş tek bir damladan başkasına ihtiyaç yoktur. Böyle devingen hale gelen su, bir tohumdur; su, hayata
sonsuzca bir gelişim sağlar. Suların dili doğrudan şiirsel bir gerçekliktir, dereler ve akarsular sessiz manzaralara garip
bir sadakatle ses katarlar; gürültülü sular kuşlara ve insanlara şarkı söylemeyi, konuşmayı, yeniden konuşmayı öğretir
ve sonuçta suyun sözüyle insanın sözü arasında bir süreklilik söz konusudur.”
Maddi tahayyülün en mükemmel maddeyi, saf maddeyi bulduğu suyun muhtelif çehrelerine şiir, sanat, edebiyat ve
mitolojideki yansımaları üzerinden dokunan Gaston Bachelard, kâh insani kederin kâh gürültülü bir neşenin
damlalarını serpiyor satırlarına. Suya dair sarsıcı sembolizmleri çözümleyerek, suyun poetikasının tezahürlerindeki
birliğe çağırıyor okuru.
Kendisiyle birlikte bütün bir ormanı suda temaşa eden Narkissos’un, suda doğmak üzere doğan Ophelia’nın, suya
dönüşmeyi ruhun ölümü bilen Herakleitos’un ve bize ölen yaşamı öğreten Edgar Allan Poe’nun sesinden sağdığı
suyun akislerine kulak kabartıyor.
Durgun sular, duru sular, ışıldayan sular, şiddetli sular, âşık sular, uyuyan sular, sükût etmiş sular ve anneleşmiş
sular… İmgenin gölgesinden kalbin arzularına akan “şeffaf alınlı” bu hayalet yalan söylüyor olamaz, değil mi?