Ken­di­me hep şu so­ru­yu sor­dum: Onun be­ni bu den­li ıs­rar­la sev­me­si için ben ne yap­tım?
Bu so­ru­nun ya­nıtını hiç­bir za­man bi­le­me­ye­ce­ği­ni dü­şü­ne­rek uzun yıl­lar son­ra ilk kez ona gü­lüm­se­dim.
Se­si­mi al­çalt­tım, sa­de­ce onun du­ya­cağı ka­dar ses­siz, ku­la­ğına fısıldadım:
Hiç­bir şey. Sa­de­ce, dur­dun ve hiç ses­len­me­din.

bir yu­nus do­ğu­mu gör­mek is­ter­dim,
bu­nu gö­ren­ler de kıskandıklarım
arasında­dır.
sev­di­ğim er­kek­le­rin
âşık ol­duk­la­rı ka­dın­la­rı da
kıs­kan­dım el­bet;
kıskandım ne de­mek,
her­ bi­ri için ölüm­cül ci­na­yet­ler dü­le­dim...
öl­me­di hiç­bi­ri;
bu ka­dar kıskanmışım de­mek...
ama en çok
kar­de­len ha­sa­dı­nı kut­la­yan bir köy­de
bü­tün res­mi ve gay­ri res­mi ze­va­tın önün­de
ken­di ha­sat­la­rı için oy­na­yan
kö­yün o iki de­li­si­ni kıs­kan­dım.
ye­ni doğ­muş iki be­bek gi­bi,
ya­şa­mak­tan başka hiç­bir şey
yok­tu akıl­la­rın­da.