Selçuk Baran kahramanlarının haklılığına okuru inandırır. Onları sahiplendirir. Okur onun acılı ve toplumun, kent yaşamının yaraladığı kahramanları ile bir empati kurabilir. Bu dikkate değer bir yazarlık başarısıdır. Kalabalığın içindeki yalnız kadınlar, ölümü bekleyen ihtiyarlar, olmak istediğini olamamış memurlar çıt çıkarmayan bir ağlayış gibi anlatılırlar. Erkek gözü ile belki de görülemeyecek pek çok ayrıntı, onun çok özel dikkati ve duyarlılığı ile işlenir. Bu da onun döneminde Türk öykücülüğü için mutlaka doldurulması gereken bir boşluğu doldurduğunu gösterir.

Baran, bir kadın öykücü olarak belki de ancak bir kadın tarafından anlatılabilecek konuları derinlikli bir kavrayışla anlatmasını bilmiştir. Kadın bakışı klişesini çok aşan kendine özgü bir duyarlılıkla, toplumun içindeki yalnız bireyin dünyasını, hassasiyetlerini ve kıstırılmışlığını okur için görünür kılabilmiştir.