Tabiî rubâi deyince bunların tercemelerinin de o vezinle yazılmış, o havayı veren şeyler oluşunu kastediyorum. Yoksa başka vezinlerle yapılan tercemeler benim zevkime göre, hatta mensur tercemeler kadar olsun muvaffakiyet kazanamamıştır.
Madem ki rubâinin kendine has bir vezi vardır, o vezinle ülfet etmiş ve o zevki tatmış olanlara göre onu başka şiirlere has kalıpların içinde görmek, yadırgamaktan daha nahoş bir tesir bırakıyor. Nesirde nazma ait şekiller olmadığı için hiç olmazsa daha rahat ve serbest bir hâlde mefhumunu öğreniyor ve şiirin iç havasına dalabiliyoruz. Birdenbire içine nüuz ettiğimiz için dış şekli ile münasebetini düşünmeyebiliyoruz; halbuki vezne bağlandığımız andan itibaren rubâinin maksat ve mefhumunu da kaybetmiş oluyoruz.