Şeyhin yanında durdu ve şehadet parmağını havayı yırtarcasına kaldırarak olanca güç ve ihtişamıyla haykırdı: “Enel Hak! Enel Hak! Enel Hak!” Bu coşkun ve gür nida; tef, zikir ve hırıltıların içinden sıyrılarak kalabalığın kulaklarında çınladı. Müritlerin büyük bir kısmı sesin sahibine gıpta ve hayranlıkla bakarken küçük bir kısmı da tepkisel ve kınama karışımı bir ifadeyle bakıyordu. Şeyh Cafer’in keskin bakışlar nezaretinde yaptığı bir el işaretiyle önce tef, sonra zikir çekildi meydandan. Ortalık, gecenin sessizliği ile uyumlandı bir anda…