Mistik bir eğlendirici olarak kariyerimin başından beri, Spiritualizm'i mistisizmin bir dalı olarak görerek ilgi duymuştum. Kendi illüzyon şovlarımın dışında, medyumlarla da yakınlık kurdum, seanslarına katıldım ve bağımsız bir medyum olarak kendi oturumlarımı düzenledim, her şeyin aslını kavramak için çabaladım. O zamanlar müşterilerimi şaşırtmaktan memnuniyet duyuyordum, fakat onları kandırdığımı bilsem de, böylesine kutsal duygularla oynanan oyunun ciddiyetini, kaçınılmaz olarak peşinden gelecek uğursuz sonuçları henüz göremiyor ya da anlayamıyordum. Benim için bu sadece bir eğlenceydi. Bir sihirbazdım ve amacım tatmin olmak, hafif bir heyecan duymaktı. Daha derine daldıkça her şeyin ciddiyetini fark ettim. Tecrübeyle olgunlaştıkça, ortalama bir insanın kaybettiği kişilere verdiği kutsal saygıyı hafife almanın ciddiyetini anladım. Ve benzer bir acı yaşadığımda, böyle bir hafifliğe kapıldığım için utandım ve ilk kez bunun neredeyse suçla eşdeğer olduğunu fark ettim.
Bu yüzden, kendi zihinsel tavrım da önemli ölçüde daha esnek hale geldi. Ben de, sevdiklerimden ayrılanlardan sadece bir kelime duymanın tesellisi için dünyasal varlıklarımı seve seve paylaşırdım-sadece gerçekten onlar tarafından bahşedildiğinden emin olduğum bir kelime. Bu sayede düşüncenin kutsallığının tam olarak farkına vardım ve bir Ruhun, sınırın ötesine geçen birinin geri dönmesinin olası bir gerçekliği olup olmadığını keşfetmek için derin bir ilgi duydum. O zamandan beri bu çabaya kalbimi, ruhumu ve sahip olduğum her zihin gücümü adadım. Bu düşünce yapısıyla, tamamen ciddiye aldığım yeni bir psişik araştırma yoluna girdim ve o zamandan bugüne kadar, açık bir zihinle, iletişimin olasılıklar dâhilinde olup olmadığını öğrenmek için derin bir istekle ve gerçeğin bir ifşası olduğunu kanıtlayan herhangi bir göstergeyi kabul etme isteğiyle asla bir seans odasına girmedim.