Hayatımız renklerden ibaret aslında; Beyazlar içinde başlayıp beyazlar içinde biten. Beyaz mutluluktur; huzuru, saflığı ve temizliği simgeleyen. İçleri ferahlatan bembeyaz bulutlar, kumsalı döverken bembeyaz köpüren deniz dalgaları ve beyaz güvercin nasıl huzur veriyorsa farkına varmadan; insan beyazın bir tonu olan ve 'hayat' denilen beyaz perdede rol almaya başladığında; adına berzah (perde) denilen bir başka âleme, beyazlar içinde göçene kadar beyazın hangi tonlarına bürünüyor ve rengin tonları arasında farklı duygulara kapılıyordu! Morsalkımlarla sarıp sarmalanmış insanının yuvası; alı al, moru mora dönüyordu cendereye düştüğü zamanlar. İlkbahar başlangıç değil miydi; yenilenme, yeşilin tonları, pembe, beyaz ve lilayı getirmez mi akla? Küçük kıpırtılar, kalp çarpıntıları değil mi uyanış mevsimi? Hüzün ve hazan değil midir sarı, yorgun dallardan düşen gazellerin rengi? Yalnızlık, yorgunluk, hastalıktır belki; vedadır bazen; Safer ayında sefere çıkar gibi. Kırmızı; siyah; karanlığın rengi sanki bitişin, yok olmanın ve sonsuzluğun... Kimilerinin tek geçtiği; aşkın, ateşin, kanın, şehvetin ve acıyla yanmanın rengi olan kırmızının en iç acıtan tonunu gördüğünde kırmızıdan nefret etmez mi insan o andan itibaren?