Bu kitap bir özaçıklama, bir özyorum, bir kişisel tarih. Mehmet Yılmaz sanatı, sanat tarihini ve kendi sanatını son derece ciddiye alan biri. Çocuklarının isimleri bile bunun bir kanıtı: Düşan ve Sezan, sanat tarihinin dev isimleri Marcel Duchamp ve Paul Cézanne'dan Türkçeye esinler.


Unutmayın, bu meslekte emeklilik yok! Eski bir siyasi, futbolcu veya manken gibi geçmişi yadsıyarak, “Ben artık o konularla ilgilenmiyorum” diyemezsiniz! Karar verdikten sonra tüm hücrelerinizle, her nefes alıp verdiğinizde o hedef için çalışıyorsunuz ve bunun dönüşü olmayan bir yol olduğunu biliyorsunuz. Mehmet Yılmaz'ın sanatla evliliğinde boşanma ihtimali yok!
Mehmet Yılmaz, metin-kavram-yapıt arasında bir ayrım yapmadan konuya bütüncül olarak yaklaşan bir beyne ve piyasa baskılarına boyun eğmeyen bir kişiliğe sahip. Kendini tekrarlamadan, çizim ve boyadan heykele, fotogerçekçi veya dışavurumcu resimlerden videolara, makalelerden sanat kitaplarına kadar, sanat dünyasına her türlü izi bırakma hedeflerine kilitlenmiş ilerliyor. Ayrıca ülkenin sosyopolitik yapısı, Cumhuriyet'in sunduğu şartların korunması ve gelişmesine son derece dikkat ettiğini, kariyerinin her aşamasında kanıtlamış bir sanatçı.


Önemli sanatçılar her zaman iyi birer yazar veya akademisyen değildirler. Hatta çoğu zaman yalnız kendi kariyerlerine konsantre olmayı tercih ederler. Başka sanatçılarla fikir paylaşmak isteyen, gençleri duyan, dinleyen veya onlara yol göstermek isteyen ender sayıda sanatçı, arkalarında metinler, kitaplar, söylemler, diyaloglar, tanıklıklar bırakırlar. Mehmet Yılmaz en başından beri bu yolu seçmiş ve herkesten önce bu paylaşımlarını kendisinin ciddiye alacağını bilerek, adeta “kendi kendini biriktirmiş".
Bu nedenlerle en çok irdelediği sanatçıların başında Leonardo'nun gelmesine de, Postmodern Ben kitabını karıştırırken şaşırmayacaksınız...