“İdrak kelimesinin kökenini çok severim. İdrak, merdivenin en alt
basamağı anlamına gelen Arapça ‘dereke’ sözcüğünden türüyor,
bir şeyin sonuna veya dibine ulaşma anlamına geliyor. Bir nevi
iliklerine kadar hissetme hali. Ve oradan sonra varılacak başka bir
yer yok. Anlamadaki son evre orası. Üstelik yukarıda bitmiyor bu
anlama hali, en aşağıda, başlangıçta, dipte bitiyor. Merdivenin en
alt basamağı, başlangıç noktasıdır. Bir şeyin idrakine varmak
başlangıç noktasına geri dönmekle, anımsamakla, o anlamın
köklerini en derininde, en başlangıcında bulmakla mümkün.”
Parçalı Bulutlu’da idrake varmaların yolculuğuna çıkmış bir Tuğçe
Isıyel var. Yuvaya, yola ve sürgüne, yaşama ve ölüme bir bir
uğrayan; doğayla insanın kurumuş göbek bağına ağıt yakan
satırlarla sarmalıyor okuyucusunu. Bu satırları fotoğraflara ve
müziğe ilikliyor, zamanı ve eşyayı eğip büküyor. İnsanın da tıpkı
Dionysos gibi, şarap olmayı bekleyen üzüm gibi, kozasında
pelteleşen tırtıl gibi iki defa doğabileceğine inanıyor.