Bir zamanlar hepimiz bu dünyada birer yabancıydık. Zamanla çevremize uyum sağladık ve normalleştik. Ama içimizden ufak bir azınlık, bu yabancılıklarını korudu. Ancak bunun faturası oldukça ağır oldu. Onlar artık bu dünyanın içekapanık ve yalnız yabancılarıydı. Bilim adamları onları `otist`, yabancılıklarını da `otizm` olarak adlandırdılar. Otistik çocuk bugüne dek tüm yönleriyle çözülenememiş bir nedenle yalnızlığı `kendisi` seçer; ama, ailesi de toplumun önemli bir kesimi tarafından aynı kadere makhum edilir. Bu durum gelişmiş ülkelerde dahi pek farklılık göstermez. Deyim yerindeyse, yapılan tam bir "üvey evlat muamelesi"dir. Gerontoloji, pedagoji ve psikoterapi eğitimini Almanya`da tamamlayan Dr. İsmail Tufan, engelliliğin sosyolojik boyutlarını ele aldığı, otizmin nedenlerini, teşhis ve tedavisini kapsamlı bir biçimde incelediği bu önemli çalışmasında asıl hedefinin "insana ulaşmak" olduğunu vurguluyor.