Çırpınırken doktorlar etrafında ona bakıyordu. Yatağın yanı başında asılı hasta kartını karıştırdım. Odamdan onun odasına süzüldüm, orada durdum. Doktorlar ölüyü kurtarmak için boş yere çabalıyorlardı. Kartı okudum: “İsim: Muhammed Ali Ekber, Yaşı: 25, Ummanlı.” Sayfayı çevirdim: “Kan kanseri”. Zayıf esmer yüzüne, geniş ürkünç gözlerine ve titreyen mor menekşe deniz gibi dudaklarına bakmaya başladım. Gözleri döndü,̈ üzerimde sabitlendi, benden yardım istiyormuş gibi geldi bana. Peki, niçin? Her sabah selam verirdim. Bu yüzden mi? Yoksa yüzümde, sıkıntısını çektiği korkuyu anladığımı mı görmüştü̈? Bana baktı, baktı sonra ruhunu kolayca teslim etti. O an doktor beni fark etti. Kolumdan çekip kızara kbeni oradan uzaklaştırıp odama götürdü̈. Ancak zihnimde yer eden bu manzaradan beni uzaklaştıramadı. Karyolama çıktım, hasta bakıcının koridorda basitçe söylediği şu sözleri işittim: - 12 numaralı yatak öldü.