Bir şeyleri düzeltmek için çabalasak da, kendimize asılsız mutluluk cümleleri sayıklayıp dünyayı değiştirebileceğimizi sansak da günün sonunda başımızı yastığa koyduğumuzda her şeyin aynı olduğu ve benliğimizi bir ütopyaya gereğinden fazla adadığımız gerçeği suratımıza tokat gibi çarpıyordu. Sadece umut beslemeyi seviyorduk. Hedefe giden yolda yürümeyi değil, yolun sonuna ulaşmak istiyorduk. Oysa yolun sonundakini elde ettiğimizde istediğimizin o olmadığını, aslında bir şekilde atlamak istediğimiz hedefe giden yolun kendisini sevdiğimizi fark ettiğimizde, geç kalmış oluyorduk.