“Bir gün dönüp yazdıklarımı okudum. Düşünce derinliği
şekline bürünen bir sürü ıvır zıvır saçmalık. ‘En azından bunun
farkındasın,’ dedim kendime. Bir süre ara verdim yazmaya.
Saksıya menekşe ektim, her gün suladım, bir akşam geldim
soğuktan donmuş. Olabilir. Her şey olabilir.”
Mutluluğun tek numarasının insana kötü bir geçmişi unutma
gücü vermek olduğunu bilen insanlar... Utanç ve korku denen
kayalar arasında ezilen insanlar... Sevmeyecekse bütün gücüyle
nefret eden insanlar... Ezilmiş onurlarıyla sağa sola saldırmaya
hazır insanlar... Ancak benzer nedenlerle kafayı yemiş insanların
saçmalamasıyla inilebilecek derinliklere inen insanlar... Hiç
kimsenin üşümediği ülkeyi arayan insanlar...
Emrah Serbes, Memnun Kalırsın’da çürüme hikâyeleri ve
çürümenin içinden insan hikâyeleri anlatıyor. Gadrin ve hüznün
içine sarılı bir şefkatle...
Olağandışına adım atan kitabın “Olağan hikâyeler” bölümü ise,
Serbes’in yazı serüveninde değişik bir fasıl açıyor. Bir adamın
yavaş yavaş mavi oluverdiği, son istasyonda veya olmayan
bir peronda gerçekliğin değiştiği, fantastiğin, bilimkurgunun
eşiğinden atlayan hikâyeler var bu bölümde.