Kaçmak ve saklanmak, zihnimiz ile hislerimiz hâlâ bizimle birlikteyken bir çözüm olabilir mi? İnsan, nereye kaçabilir korkuları onu bir gölge gibi takip ederken? Hangi sığınağın kapısı engelleyebilir o duyguların içeriye girmesini? Esir olmaktan çekinen insan, esaretin asıl kemendini kendi benliğinde taşır. Kaçmak, yalnızca bir aldanış; saklanmak ise çocuksu bir umut ediştir.

Ferdinand da aldanan, korkularından kaçmaya çalışırken aslında onları büyüten ve bu soğuk sis bulutunun tüm benliğini sarmasına izin verenlerdendir. Yüreğindeki başkaldırma arzusu ve dışarıdan gelen itaat baskısı ile Ferdinand'ın benliği; sevdiklerini dahi göremeyeceği bir aralıkta sıkışıp kalır. O da çareyi teslim olmakta, boyun eğmekte bulur. Makineleşmiş bir sistemin çağrısı, kanlı canlı bir insanın tüm uzuvlarına hükmeder; onu ele geçirir ve Ferdinand gibileri ruhlarından sıyrılarak küçük birer makineye dönüşür.

İnsan dışarıda olduğu zaman kendini kaçak hissettiği müddetçe hiçbir yerde özgür değildir.