İsyana beş kala yorgun saçlarıma aklar düşüyor.
İçimde ki çocuk, yine üşüyor.
Karanlığın gölgelerinde doğmak isteyen piç bir
Yalnızlık benim ki.
Kaçışların kuytusunda aradığım
Loş bir zemin ki;
Hiç şikâyet etmem üzülmem desem de olmuyor.
Bahar çiçekleri dalında ha deyince solmuyor.
Dolmuş gönlüm, içim sarhoş, göçlerim depreşmiş içimde
Bir kırlangıç görüyorum, sürekli konuşuyor.
Eşini arıyor olmalı, yuva kurmanın telaşında.
Gelmeyecek minik kuş, inan ki, gelmeyecek eşin.
Mutlak telef oldu göç yollarında.
Bu nasıl bir sadakat, bu nasıl bir sevgi.
Hayat acımasız, sadece kuşlar mı şanssız.
Bu yıl kurulmadı bu yuva,
Örülmedi çamurdan yudum yudum.
Şimdi yapılmayan bir yuvanın içine acıyı mı koydum?
Yorumsuz mu kalayım gördüğüme?
Duyarsız mı kalayım hissettiğime?
Ah acımasız hayat, minik bir kuş bile alıyor acının nasibini ya!
Kim nasıl yapabilir yaşamın hesabını.
En ince hesapları derdest ettin hayat,
Göç yollarının rotası düzgün olsa da, içinde acı sürprizleri de var.
Kocaman dünya bile bize ne kadar dar.