Yüreğimde bir kağıt kesiği, sızlıyor ince ince… O kara bakışları özleyen gözler, damla damla kanıyor. Leyla gittiğinden beri yerin derinliğinden gelen zelzele uğultusu beynimde zonkluyor. Maziden kopup gelen bir seda; biraz huzur, biraz özlem, biraz efkar ekiyor. Bazen duymak, bazen bilmek, bazen görmek yeterken… Yokluğuyla her gün daha bir şiddetle sarsılan bu hayatta hicranından kaçılamayacağına göre bu göç nereye? Muhacir hayatımın fragmanı, derinliklerinden gelen uğultulu sarsıntının aks-i sedasında gizli… Bazen bir ses, bazen bir görüntü, bazen bir renk… Yüreğimden inceden bir kağıt kesiği, gözümde geçmişin efkarı, bir “Nasılsın?” hitabıyla bitecekken bütün keder, yokluğuyla tarumar oldu her yer, herkes, her şey… Bu hikaye Leyla ile Ali’nin hikayesiydi. Yarısı Leyla’nındı, diğer yarısı Leyla’ya yazılmıştı. Ali’ye ise Leyla ağrısı..