Hep aynı izler mi var dünyanın dört bir köşesinde? Fenalığın
bariz işaretleri, fesat ve hasetin eskiye uzanan kökleri mi?
Bak, bir koku dolaşıyor kırlarda, dağlarda. Şiddeti arzulayan
insanoğlundan yayılan iç bayıltıcı rayiha. İşte, birbirine
karışıyor insanın kötülüğü ile doğanın saflığı.
Güzel metinler bile onaramıyor bu akıl almaz çürümeyi; ince
ince çizilmiş suretler donakalıyor ak kâğıtlar üzerinde; aklın
eli kolu bağlanıyor, dil damağa yapışıyor. Kalem tutan mahir
parmaklar, güzelim mavi mürekkebin kâğıda bıraktığı
işaretler
çaresiz kalıyor bu amansız hasım karşısında.
Bir meram anlatmaya girişmişken akıp giden metin
sersemliyor, iki yana yalpalıyor; şiire meylederken hikâye
oluveriyor, hikâyeye seğirteyim derken şiire dönüyor,
düzyazıya meydan okurken manzuma boyun eğiyor.
Doğanın iyiliğini, insanın tabiatını hikâye etmeye kelam da
yetmiyor kalem de...