Türk şiirinin yüzyıllar boyunca devam eden serüvenine baktığımızda önemli bir şiir birikiminden bahsedebiliriz. Zamandan ve mekândan ârî düşenemeyeceğimiz bu şiir geleneğinde özellikle Cumhuriyet sonrası Türk şiiri hafızalarımızı tazeliyor. Farklı şiir damarları ve farklı poetik metinler okuyucuya zengin bir kültür sunuyor. Okuyucu, Coppe’nin etkisindeki Fikret’i, Bauledaire rüzgarına karışan Hâşim’i, Nerval’i özümseyen Yahya Kemal’i ve Tanpınar’ı, sembolistler denizinde poetikasını kuran Necip Fazıl’ı, Cahit Sıtkı’yı, Orhan Veli’yi, İlhan Berk’i, Melih Cevdet’i, Ece Ayhan’ı, Hilmi Yavuz’u kısacası edebiyat denizine katkı sağlamış kim varsa her birinden bir nebze olsun tadar. Okuyucu ya da yorumcu bu denizden bir parça alır ve kendi ölçütünde yorumlar. Hasan Akay’ın bir kitabında kullandığı “Doğrandıkça Artan Ekmek” metaforu aslında Türk şiiri için bir ayna gibidir.