Eylül Aksoy, hatırlayamadığı geçmişinin gölgesinde aidiyet duygusuna hasret genç bir kadındı. Hiçbir yere, hiç kimseye ait hissedemediği dünyasında çaresizce çırpınıyor, yalnız kendisine ait olacak bir yuvanın hasretiyle yaşıyordu.

Yüzbaşı Yusuf Ali Karan, unutamadığı geçmişinin esaretinde yalnız bir adamdı. Yaşadığı tüm güzel anılar çocukluğunda esir kalmışken, tutunduğu mutlu anılar uğruna geleceğini geçmişine feda ediyordu. Sahip olduğu tek aileyi yıllar evvel kaybettiğinden beri yeniden umut etmeye cesaret edemiyordu.

Kader, bir yuvanın hasretiyle çarpan kimsesiz iki kalbi karlarla kaplı dağların tutsak ettiği kasabada bir araya getirdiğinde geçmiş ve gelecek birbirine karıştı. Her kar tanesi geçmişe dair bir anıyı daha beraberinde getirirken gökyüzü mavisi etraflarını sardı. İki genç, kalplerini saran masum aşkın büyüsüyle günbegün birbirlerine çekilirken geçmiş, bugüne artık çok daha yakındı...

“Yusuf Komutan yanılıyordu. Bu kasabanın en güzel, en aydınlık, en huzur dolu tarafı onun bakışlarıydı. Bana hep hayalini kurduğum o yuvayı hatırlatan bakışları…”