Kendimi ispat etmeliyim.
Kişiliğimle oynamaya hakkın yok.
Bu çocuk adam olur...
Beni adam yerine koymuyorlar.
Bana hiç değer vermiyorsun.
Yukarıdaki ifadeler ve daha niceleri, yaşamımızı, kıskacında sürdürdüğümüz kaygıya açılan pencerlerdir.

Kaygı, kişiliğin, tıpkı bir hisse senedi gibi sınanabilen ve değeri inip çıkabilen bir varlık olduğuna ilişkin yanılgılı inancın pahalı bir bedelidir. Pahalıdır, çünkü bize verilmiş vadeli yaşamı, olmayan ve olamayacak bir kişilik değeri peşinde koşuşturmak için harcatır; pahalıdır, çünkü risk alma ve yaşama cesaretini sömürür; pahalıdır, çünkü biz bir hata ödleği yapar; pahalıdır, çünkü potansiyelimizi kullanıp anlamlı gelişmeler gerçekleştirmek yerine, durmamızı ve gerilememizi sağlar; pahalıdır, çünkü bizi şimdiki varoluşumuzda değil, yaşanıp bitmiş geçmişte ve de henüz yaşanmamış gelecekte tutar...