Lider dendiğinde akla hep güçlü önsezileri olan, olağanüstü zekâya sahip, sonsuz bilgilerle donanmış, her şeyin en iyisini bilen, otoriter hatta ulaşılması güç biri gelir. Ekipleri, geniş kitleleri yöneten, amaca doğru kanalize eden, hedef gösteren olarak idealize edilir. Lakin bu tarifler görülmek istenendir. Zira kimse kolaylıkla liderliğin karanlık tarafına bakmak istemez çünkü karanlıklar ürkütücüdür. Alışık olmadığımız “KARANLIK ÜÇLÜ!” tanımının açılımı ise berrak zihinleri bulandırabilir, standart düşünceleri kurcalayabilir ve hatta kişileri karanlıkların içine çekebilir. Peki, bu korkutucu ve bir o kadar da tehlikeli olan “Karanlık Üçlü” gerçekte kim? Esasen Narsisizm, Makyavelizm ve Psikopati! Narsistler, liderlik pozisyonlarında olmaları durumunda, kendi alanlarını olağanüstü bariyerlerle çevreler, müthiş bir savunma psikolojisiyle korurlar. Onlar sorunları çözmezler, aksine o sorunlardan beslenirler ve yönetmeye talip olurlar. Merhametli, şefkatli, hoşgörülü, haysiyetli olmaları beklenmez ama öyleymiş gibi davranırlar.