ben unutuyorum ama taş unutmuyor asla suda sektirilişi çünkü taş biliyor ki su hep aynı hevesle zıplatacak onu göğsünde ve su biliyor ki hiçbir şey canlı kalmayacak istese de üstünde dip denen garip ve gri bir adresi var şu biçimsiz dünyanın her taş bilerek doğar günün birinde kum olacağını bu yüzden hep tarifsiz bir sancı gibi taşır çölünü içinde unutmayı öğrendiğimi bile şehvetle unutmuşken amaçsız savaşlar girdi araya takvimler ekinokslar döngüler kızdırılmış cemreler döküldü üstümüze kalenin burçlarından öyle bir çağa denk geldik ki lirizminden soyundu insanlık ve ben çoktan unuttum okul harçlıklarına sığan bakkal mutluluğunu