İlk kez geçen yıl sorgulamaya başladım galiba kendimi.
Ne yaptım 30 yıl boyunca?
Kendim için attığım kaç adımım olmuştu hayatımda?
İlk 19-20 yılımı iyi bir evlat olabilmek için geçirdim, takdir edilen çocuk olabilmek...
Sonrasında iyi bir eş olabilmek, güzel bir düzen kurabilmek, mutlu bir yuvada var olabilmek...
Ve ömrümün son beş yılını hayatımın anlamı dediğim oğlum için var olmakla geçirdim. Onun için öğreniyor, o başarılı olsun diye öğretiyor, o sevinsin diye parka gidiyor, o istiyor diye sadece animasyon filmleri izlemek için sinemaya gidiyordum. Ve ben koskoca 30 yıl boyunca gitmediğim tiyatroya oğlum sosyalleşsin diye ilk defa gidiyordum, ne acı...
Döndüm bir anda geçen yıl kendime baktım. Neden baktım bilmiyorum, ama dönüp bir baktım ve bu hayatta kendi adıma hiç adım atamadığımı anladım. Sonra, ne istiyorum ki ben diye düşündüm, ne var edebilirim, beni ne mutlu edebilir sahip olduklarımın dışında? Sorgularım çoğaldıkça kelimelerimin çoğaldığını, kelimelerim çoğaldıkça da kalemime döküldüğünü ve kalemimden dökülenlerin aslında yıllardır fark edemediğim KALEMİMDE BİRİKEN DİZELER olduğunu anladım. Ve evet işte dedim, işte kendim için bir adım, kendimi, çevremdekileri ve bir yerlerde yaşandığına emin olduğum tüm duyguları kâğıda dökebilirim...
Ben şiirlerimi yazarken bir gün okunacakları ümidiyle çok heyecanlandım, çok sabırsızlandım. Umarım siz de her sayfada aynı heyecanı tadar, bir sonraki sayfanın sabırsızlığını yaşarsınız. Mutlu hikâyeleriniz olması dileğimle.

Nevin Maçan Güllü