İstanbul, renkleri, sesleri, sosyal hayatı ve her tür güzellik ve yaşama inceliğiyle
örülmüş, dünyanın başşehriydi bir zamanlar, diğer bütün şehirlerin lideriydi...
Kıskandıran, şanlı bir tarihi vardı. Yenilmezdi; bütün üstünlük yarışlarında, yanına
yaklaşılamaz bir şehirdi...
Çok güçlüydü; doğal konumunun güzelliği ve zengin tarihiyle, sadece dünyanın
değil, adeta evrenin gözbebeği idi...
Kim derdi ki bir devir gelecek ve karşısına korkunç bir rakip çıkıp onu perişan
edecek; şanını, güzelliğini, inanılmaz çekiciliğini mahvedecek, onu yorgun bir
savaşçıya dönüştürecek, çirkin bir kraliçeye benzetip boynu bükük, üzgün ve
süzgün bir hale sokacak diye...
Nereden bilecekti ki o güçlü canavarların biçimsiz beton yığınları olacağını...
Haldun Hürel, bir kraliçe kadar alımlı bir şehrin ruhunun nasıl
çirkinleştirildiğini, yaşanması zor, zahmetli ve yorucu bir hale dönüştürüldüğünü,
bir sanatçı duyarlılığı ve yüksek kent bilgisiyle birleştirerek anlatıyor...
Gönüllerde süren bu saltanatın, bu güzelliğin dökülüşüne dikkat çekerken herkesi
başını elleri arasına alıp düşünmeye çağırıyor.