Küreselleşme karşısında, sınıf hareketlerinin, krizi ve modernliğin ötesine geçişi belirleme gücü dikkate alındığında; materyalist bir ereği, kolektif bir amacı yeniden oluşturmak, çevresinde siyasal bir öznenin yeniden kurulabileceği devrimci bir söylemin doğmasını sağlamak mümkün müdür? Bu amaç için bir “büyük anlatı” gerekiyor idiyse (“ilkesiz postmodernlik”in bütün yasaklarına ve aforozlarına karşı), o zaman bu görev üstlenilmeliydi. Öncelikle de bir nedenden ötürü – yani, küresel postmodern durumda, sermaye birikimi süreçlerinde emeğin öznelliği merkezi hale geldiği için – üstlenilmeliydi. Bu demektir ki her proje yeniden sınıf mücadeleleri hareketi içine taşınmalıdır; çünkü sınıf mücadelesi hareketinin, artık onu harekete geçirecek dışarıdan bir öncüye ihtiyacı yoktur. Öyleyse, İmparatorluk siyasal bir manifesto değil, sınıf mücadelesinin içinden, bu mücadelenin yeni, öncelikli gerekliliklerini ve postmodern devrimin ilk taslağını anlatan bir sestir.