Ağlamak; en derin duygulanmaktır. Yaşların göz rıhtımına da yandığı zamandır. Sınırsız akıştır,
Damladır habuki; kabaran hislerin taşan hali ya da nemidir göz duvarlarının hıçkırıkları. İnsanoğlu
salt iki kere ağlamalıdır. Ayrılığa! Ayrılı Ey! Çaresiz kalan yüreklerin elmas taşları; sicim sicim Dökülün,
Eğer yardan ayrı’iseniz. Ah! Neçar bedenin toprağa kavuşma nedeni; küllenin eğer ayrı’iseniz her şeyden.
Ağlamayı ayıplamayın ey sizler, Ağlamıyorsanız eğer; bir şeyler eksik demektir. Ki, Ağlamak bir
Bütünün kendisidir yaşamanın. Şöyle bakının bir etrafınıza ey ağlamayanlar. Ne var ki yannızda gökyüzü
her gün neye ağlıyor sizce? Gecenin karalar bağlayışı ondandır. Ki, yıldızları taç yapıp koymuşlardır
başına. Tesellisi olsun diyedir sonraki ağlayışlar. Rüzgârın haykırışlarını, denizin kabarışını ağlayış
saymayanlar, yüreğinizde duygular tükenmiştir. Gidin ve kuytu bir köşede özgür bırakın göz hapsinde esir
ettiğiniz mercanları. Ve ağlayın! Ağlayın ki kardeşi gülümseme o çıplak güzelliğiyle yüzünüze dursun.