Geçen yıl yayımladığı ilk kitabı Biraz Kuşlar, Azıcık Allah ile ses getiren Gökhan Yılmazın yeni öykü kitabı İkiye Kadar Sayamamak da YKYden yayımlandı.
Yazarın kendi ifadesiyle, Psikolojide zeigarnik etkisi diye bir şey vardır. Tamamlanmamış yaşantıların, tamamlanmış olanlara göre daha fazla akılda kaldığı, hatırlandığı yönünde bir tanım... Benim öykülerimde de böyle bir şey var. Bitmemişin, eksik bırakılmışın, kesintiye uğramışın hafızaya yaptığı doping etkisi, kılıç yarası...
İkiye Kadar Sayamamakta bir yandan öyküler ilerliyor ama öte yandan kalemin akrobasisi bitmiyor; dil ve söz oyunları okuru sürekli diken üstünde tutuyor.
Peki, ikiye kadar neden sayılmaz? Ya birden yeterince memnun kalınmıştır ya da üçten başlanmıştır... Biz en iyisi şöyle diyelim: Gökhan Yılmaz, ikiye kadar sayamamanın parmaklarından tutuyor.
Onunla uzun uzun çocuklardan bahsetmiştik. Çocukları sevmek zorundaydık. Seviyor görünmek zorunda. Yoksa âşık olamazdık. Çünkü zaten ikimiz de çocuksuyduk. Hele ben. Bir çocuksu gövde. Onunla sevişmeyi bile hayal edemiyordum. Beceremiyordum. Araya gözleri giriyordu. O, gözlerine bakamadığımı sanıyordu, oysa... Gözleri eksionsekizdi. Ev sahibimin körlüğü geldi aklıma. Tam da sırasıydı. Dönüp durduğu merdiven. Onun eteklerinde uzun uzun dönsem. Gözlerinin eteklerinde.