“Siz, akşamı anne baba ve kardeşlerle birlikte geçirilen zaman olarak algılarsınız, bense akşamı kabus olarak algılarım. Akşamları hiç sevmem. Siz, ağlayarak akşam yemeği nasıl yenir bilir misiniz?

Ben, hiç mutlu bir sofrada yemek yemedim hayatımda, babam evlenmeden önce babaannemle yediklerimi saymazsak... Akşam ya ağlayarak yemek yiyeceksin ya da aç kalacaksın. Hangisi seçilebilir ki... Öğleden sonra korkularım başlardı. Gene akşam oluyor diye. Babam evde ise ağlardım ama aç kalmazdım. Babam yoksa bazen beni kapı önünde gören bir komşuda yemek yiyebilirdim. İşte o zaman aç olmazdım ama ya kapıda uyurdum ki en huzurlusu buydu ya da evde dayak yer, acılarımla uyurdum. Kapıda ağlamam her zaman daha iyi ve güvenli idi. Siz, hiç gülmeden günler, haftalar, aylar geçirdiniz mi?” …
“Herkes, saçlarımdan önce kalçalarımı okşamaya başladı. Siz, bana çocukluk nasıl olur, çocuğa nasıl davranılır gösterdiniz mi ki benden bunları bekliyorsunuz! Yaptıklarımın hangileri doğru?Babam olacak adam, çocuğuna nasıl davrandıysa ben de öyle davrandım. Ne diyebilirim ki...”