Kapitalist sistem tarafından teşvik edilen bencillik her geçen gün yaygınlaşmaktadır. Geçmişte dinen veya ahlaken kınanan bir özellik olan bencillik, şimdilerde yüceltilmekte, adeta bir erdem sayılmaktadır. Öte yandan başkaları ile kurulan ilişkilerin yaratabileceği acılardan da korku duyulmaktadır. Bütün bu gelişmeler insanların, diğer insanlarla ilişki kurmasını, onlara ilgi duymasını ve iyilik yapmasını güçleştirmektedir. Eski dönemlere kıyasla daha yalıtılmış, başkalarına daha mesafeli ve kendimize daha fazla odaklanmış bir şekilde yaşıyoruz. Ancak bunun pek de arzu edilmeyen birtakım sonuçları vardır ki bunlardan da kaçınamıyoruz. Bu durumun yarattığı sosyal ve ekonomik olumsuzlukların yanı sıra narsizm ve depresyon vakalarının da arttığına şahit oluyoruz. Yüzyılımızda hem bir yalnızlık salgını hem de iyilik yoksunluğu kendini derin bir şekilde hissettirmektedir. Unuttuğumuz şey, kendi iyiliğimizin başkalarının da iyiliğine bağlı olduğu, kendi iyiliğimiz ile başkalarının iyiliğinin büsbütün farklı şeyler olmadığı gerçeğidir. Bu çalışmada iyilik meselesi, unutulan bu gerçeği hatırlatmaya çalışarak, Hobbes, Mandeville, Hume ve Smith'in ahlak anlayışları etrafında tartışılmıştır.