Bahar geçti, yaz geçti, yangın geçmedi, hezeyan geçmedi, geçmiş devirlerden kalan yalan geçmedi. Sanırım üç kuşak boyu içime hapsolan hüzün kuşları bir türlü uçmayı beceremiyor, beni hazandan hazana vurup duruyor. Ve her vurduğunda bir tarafımı kanatıyor sonbahar günlerinde. Bir yoksulluk, bir yoksunluk yapışıyor yakama. Beni sarsan yağmurlardan bilirim.

Aylardır gecenin sesini duymuyordum, özlemiştim. Gecenin kalp atışlarını kulağıma fısıldayan ay ve yıldızlar. Suskun akasya ağacı. Onu kollarıyla sarıp sarmalayan koca sarmaşık. Kapının hemen önünde üç aydır açan sarı kasımpatıları bile duyumsamamışım sanki. Sonra baktım yağmur yağıyor, çok yağıyor, acele acele yağıyor. Belki sancılarımı özlemişim, ıslanmayı, tir tir titremeyi. Canım ciğerim demeyi özlemişim.