İstanbul’da nefes alamadığım zaman, kış yaz oraya kaçan biriyim 45 yıldır hiç bıkmadan. Çok zaman burada yalnız yaşıyorum. Evde yalnız kalmayı çok seviyorum, çok özgür oluyorum. Burası, İstanbul’a en fazla iki saat. Evi de yalnızlığı da çok seviyorum.
Kitap okumayı çok sevdiğim için sessizliği seviyorum. Yazı yazıyorum, şiirler yazıyorum, bazen de sahilde geziyorum. Sahilde gezmek beni çok mutlu ediyor, çünkü gittiğim her gün başkalarıyla tanışıyorum. Bu durum tek düzeliğe karşı iyi geliyor. Tek düzeliği sevmiyorum, çünkü hep aynı yer, hep aynı kişiler hep aynı konular. Oysa burada neredeyse her gün ayrı bir gün, herkes ayrı bir kişi, her konu yeni. Bazen çok güzel sohbetler oluyor. Bazen çok özel şeyler anlatılınca, izin isteyip kalkıyorum. Bazen de konuştuklarını sonuna kadar dinliyorum. Anlatılanları çok ilginç bulduğum da oluyor. Kendilerini, gerçek hayatlarını heyecanlı biçimde anlatıyorlar. Ben de onları sessizce dinliyorum, çünkü onları dinlerken varsa kendi sorunlarımı unutuyorum. Denir ya, okuyabilirsen her insan bir kitap, ben de Çınarcık sahilinde her gün yeni bir insan okuyorum.