Saçları, gümüş renkliydi şairin,
Onun adı “GÜMÜŞ SAÇLI ADAM”dı,
Kırkına varmadan düştü bu hale,
Genelde şair diyorlardı ona,
Asıl adını söyleyen yoktu artık,
Savaşa savaşa aldı bu ismi,
Hançerlenmişti ömrü boyunca,
Yaranamadı kimseye hiçbir kez,
Bilemedi yaşamın bu yönünü,
Yüzüne gülenlerin çoğu düşman,
Ağlayanların dostu olduğunu...
Yıllarca, sevgi için çarptı kalbi,
Hançer vurdu, tüm önüne çıkanlar,
Koca bir ömür böyle geldi, geçti,
Ne yürümesine izin verdiler,
Ne onun doğrularak koşmasına...
İstemezdi İnsanları üzmeyi,
O, sevgiye adamıştı kendini...
Ona hayat boyu, acı verdiler,
Öylesine yüce gönüllüydü o,
Biliyordu bunu, yine de sevdi
Hayat bu, söyleyecek sözümüz yok
Bu hayatta, ağlayarak ölen çok,
Aynen, o “GÜMÜŞ SAÇLI ADAM” gibi...