Samaniler döneminin ve Fars edebiyatının önde gelen şairlerinden biri, Firdevsi'den önce Şahname yazan ikinci şair olan Tusî'nin İran edebiyatına en büyük hizmeti ve onu asıl üne kavuşturan İran ulusal değerleri ve kültürel mirasını sözlü anlatılardan derleyip toparlayarak gelecek kuşaklara aktarmayı amaçlayan Şahname yazımında ilk adımı atmış olmasıdır.

Onun Goştaspname adıyla bilinen eseri ilk bölümlerini kaleme aldıktan sonra öldürülmesiyle yarım kaldı. Daha sonra Firdevsi, Dakikî'nin sözü edilen eseri Goştaspname'yi Şahname'sine aldı. Goştaspname'de; Goştasp ve Lohrasp ile diğer İran ulularının Zerdüşt dinine inanmaları ve bu hükümdarlarla ilgili gelişmeler aktarılır.

Turan hükümdarı Ercasponların bu dine inandıklarını öğrenince Goştasp'a bir mektup yazarakonun bu inanıştan vazgeçmesini; dediğini yapmazsa bir iki ay içinde gelip ülkesini yerle bir edeceğini, Türklerden ve Çinlilerden oluşan ordularıyla dünyanın altını üstüne getireceğini söyler. Goştasp daonun isteklerini sert bir dille reddeder. Böylece aralarında uzun ve çetin savaşlar başlar. Sonunda Goştasp zafere erişir.