Mitchell Moinian, arabaya bakmak için odasının penceresine gidip duruyordu. Sokak lambasının ışığında arabanın krom tamponları parıldıyor ve şık mavi gövdesi ışıldıyordu. Mitchell daha fazla dayanamayacaktı. Gidip o arabaya binmek zorundaydı. Nefesini tutarak usulca merdivenden indi ve ön kapıdan çıktı. Arabanın etrafından dolanarak sürücü tarafına gitti ve kapı kolunu tuttu. “Hadi durma,” diye fısıldadı bir ses. “Bin.” Mitchell ne kadar korkutucu bir yolculuğa çıkacağından henüz habersizdi.
“Kalbim küt küt atarken el yordamıyla tekrar kilit kumandasını buldum. Kahkahayı duyunca durdum.
Yumuşak, tiz bir kahkahaydı bu. Bir kızın kahkahası. ‘Hey... Kim var orada?’ diye seslendim nefesim kesilerek.
Kahkaha devam etti, yumuşak ama duygusuzdu. 'Kim gülüyor?' Başımı sürücü penceresine çevirdim. Karanlığa baktım ve bana bakan bir yüz gördüm.”