Burası hayalet bir kasabaydı, aklımı ele geçiren, beni ben yapan yer. Artık Triple Falls’u unutabileceğimi ya da burada geçirdiğim zamandan daha uzun yaşayabileceğimi hiç sanmıyordum. Hâlâ onları hissedebiliyordum; o yaz tanıdığım adamları. Tehlikeyi sezdiğimde bile onlara teslim olmuştum. Tek bir uyarıya bile kulak asmamıştım. Hastalığımın, aşkımın beni yönetmesine ve mahvetmesine izin vermiştim, gözu¨mu¨ bile kırpmadan rolu¨mu¨ oynayarak kaderi oyuna dâhil etmek için kışkırtmıştım. Çu¨nku¨ bu işten kaçış yoktu. Olanlar için hepimiz suçluyduk. Hepimiz kendi cezalarımızı çekiyorduk. Gençliğimizin bizi yok edilemez ve gu¨nahlarımızdan muaf kılacağını du¨şu¨nerek dikkatsiz ve umursamaz davranmıştık. Sonunda bu, hepimize bu¨yu¨k acılara mal olmuştu. Bir yanımı bu tepelerin, vadilerin ve sırlarımı saklayan ağaçların arasında bırakmamışım gibi davranmaktan bıkmıştım. Geri dönmemin sebebi buydu. Kaderimle barışmak istiyordum. Burada geçirdiğim su¨re boyunca kendimi iyileştirmek için yas tutamazsam, hasta olmaya devam edecektim ve bu benim lanetim olacaktı. Ama herkesten çok kendimi şunu itiraf etmeliydim ki, bu şans bana beni du¨nyaya getirenlerden miras kalmıştı. Sonum ne olursa olsun, her şeyden önce kendimle barışmak istiyordum. Çu¨nku¨ artık yalanlarla dolu bir hayatı yaşayamazdım.