İnsanlık 20 yüzyılda misafir olduğu bu gezegeni “yaşanmaz” kılmak için
elinden geleni yaptı. İnsan olmanın temel kurgusu olan “aklı” kullanmayı
beceremedi. Önce kestirmeden gitti ve ahlâkı tüketti. Böyle olunca sadece
kendi geleceğini değil çocuklarının da geleceğini tüketti. Yani “fosil kafalı
karar vericiler” ne ektilerse onu biçiyorlar! Tarihte krallıklar,
imparatorluklar da bu anlayışın sonunda kendilerini tükettiler ve yok
oldular. Sıra, “ulus devletlerde”! Bu yüzyılın sonunu görmeleri pek
mümkün değil.
İşte bu kitap “sonrasına” odaklanıyor. Yeni bir “yaşam sözleşmesi”
öneriyor. Bu sözleşme nasıl bir yaşam kalitesi vaat ediyor? Tarihteki
örneklerden yola çıkarak soysal, ekonomik ve çevresel kurgu içinde hangi
kültürde buluşmak bizi bu yeni yaşam sözleşmesine taşıyabilir?
Dijitalizasyon oyun kurucu mu olacak akıl hocası mı?
İklim krizinin kapının önünde değil evin içinde olduğu bir dünyada yaşam
kalitesi ve refahı nerede bulacağız? Ya da Aşık Veysel’in dediği gibi
“Gelmez yola mı gidiyoruz?”