Otobüse bindiğimde nereye gideceğimi bilemiyordum. Kendimi bilemediğim gibi,
hedefimi de bilemeyen biriydim. Böyle birisi benim yerimde olsaydı ne yapardı acaba? Hani
öyle söylediydi psikoloji hocası. Hedefi olmayanın kişiliği oluşmaz. Onun dediği gibiyse
durum, ben ne yapacaktım? Çünkü kişiliğim daha oluşma yolundaydı.
Yeni doğmuş bir çocuktan biraz farklı idim. Yürümesini beceren, ama savunmasını
oluruna bırakan, tehlikelere açık biri gibiydim. Yeni doğmuş çocukla benim aramda bir tek
yaş farkı vardı. Gördüklerimle yakınıma gelenler arasından seçme şansımı kullanmak adına
duyu organlarımın hepsini öne sürecektim. Organların yanıltıcı olmalarının zararını
kendime yazacaktım. Kârları olacak mıydı, bilemezdim.
Kaçmak ve uzaklaşmak isteyen yanımın ortak bir sesi de yoktu. Kaçmak ya da
uzaklaşmak. İkisi birden olursa diye düşündüğümde dengemi yitirdim. Önemli olan şey,
yaşadıklarımdan bir şekilde kurtulmaktı.