“İstanbul, yedi tepeli güzel şehir,
Gidiyorum ben.
Masmavi denizini, yosun tutmuş kıyılarını,
Şu yeni doğan güneşi ve gökyüzünü,
Biraz da kırgınlıklarımı sana bırakıyorum.
Ben bir umuda gidiyorum.
Henüz iklimine bahar gelmemiş,
Tazecik tomurcuklara gebe yalnızca.
Unutulmuş anılarda bir nefeslik hayat bulmaya çalışan,
Heybetli, karlı dağlar arasında,
Geniş düzlükler üzerinde,
Buz gibi karın altında toprağı yararak çıkan kardelenler gibi
Umudu taşıyarak uzaklara gidiyorum.
Bir sevda kuşunun kanadına takılarak,
Bir hatırlanışın cümlesi içinde adım geçsin diye umarak,
Geride bıraktığım sessizliğe kırgınlığımı haykırarak gidiyorum. Bir dağın eteğinde uykuya dalmış bir aşkı uyandırmaya,
Esen rüzgâra söylediği türküyü dinlemeye gidiyorum. Çok, çok, çok uzaklara”