Henüz toprakla belenirken başladı bizim kuşağın trajikomik hikâyesi. Kundağımız ayak bileklerimize yakın yerden sıkıca düğümlendiyse dışbükey, diz kapağımıza yakın yerden sıktırıldıysa iç bükey parantez bacaklara sahip olduk zamanla. Ağzına kauçuk emzik takılan boyumuz kadar ispirto şişesinden süt içerek emeklemeye, küllükte kafamızdan aşağı kül öğüterek yürümeye başladık.
Evlerde, köy odalarında büyüklerin yanında bulunmamıza nadiren de olsa izin verildiğinde; bırak sesimizi çıkarmayı, fısıldayamazdık bile. Diz kırarak oturur, bir kabahat işlemeyelim diye de topuklarımızı mabadımıza tıpa olarak kullanırdık. Buna benzer kısıtlamalara boyun eğişlerimizin edep değil ruhsal ve bedensel birçok hastalığa sebep olduğunu anladığımızda iş işten geçmişti. Artık büyük bir çoğunluğumuz müzmin ezikler sınıfına dâhil olmuştuk bile.
Seçim müziği olarak Barış Manço'dan “Sarı Çizmeli Mehmet Ağa” ve Ferdi Tayfur’dan “Ekmek Parası” şarkıları seçilmişti. Parti logosu hayli ilginçti. Toplam altı adet gri beyaz dikey çizginin üstüne yine gri beyaz iki adet yatay çizgi çekilerek bir kare oluşturulmuş, tam ortasına kırmızı T.E.P kısaltması yerleştirilmişti. Amblem bu hali ile Gaffur pijamasının cebini andırıyordu.
“Memuriyetim boyunca ‘Ah ulan! … ben olacaktım ki.’ kalıbı ile başlayan binlerce cümle kurdum. Aha da oldum. Ne halt edeceğim ben şimdi?”