Mutlu olmak için, rahatlamak için, kafasını dağıtmak için başkalarına
gerek yoktu artık. Yalnız hissetmemek için gelir gelmez televizyonu
açmasına gerek yoktu. Evde bir ses olsun diye müziği açmasına
gerek yoktu. Ev vardı artık. Onun sesleri, onun dokunuşu, onun
dinginliği vardı. ?Mete de var tabii, diye düşündü kendinden utanarak.
Yalnız değildi artık. Sırf bu yüzden mutluydu elbette. Bu mutluluğu
başkalarıyla paylaşmaktan korkmaması gerekiyordu. Her şey yolunda
gidecekti. O zaman neden bu kadar huzursuzdu? Evle aralarına kim
girebilirdi ki?
Binalar yıkılırken, her şey hızla un ufak olurken, iğde ağaçları,
atkestaneleri, hatıralar kaybolurken... Asuman bir şeyi fark ediyor.
Göğsünde evin homurtusu, zamanın iniltisi... Eski resimler, Neylan
Hanım'ın mavi koltuğu ve ilaçlanması gereken böcekler... Asuman,
evle göz göze geliyor. Ev ona bakıyor...
Gamze Güller, tıklım tıklım metropolde bir nişi aralıyor, direnen ve
hatırası kalan...
En Çok Onu Sevdim, acılaşan bir hayatın, eşyalara dokunan, durup
durup dinleyen bir kadının romanı. Marazi bir aşk hikâyesi...