Benim yazmak istediklerim değildi yazdıklarım... Yazarsam, bir
büyünün içinde olacaktım.
Ama bu büyü benim yazdıklarımın üzerinde mi dolaşacaktı
tütsü tütsü, yoksa zaten büyü içinde yüzen biraz da sisli bir
güzelliği sayfaların üzerinde konuk ederken ben mi onun içinde
kaybolacaktım, bilmiyordum. Gerçeği hayale çevirmek miydi derdim,
hayalin büyüsünü gerçeğin içinde aramak mıydı? Bildiğim, bunun
düşüncesi bile güzeldi. Yazarsam, bahara dokunmuş olacaktım,
avucumda olacaktı bütün çiçekler, kokular, yağmurlar. Gerçeğinden
daha güzel olacaktı hatta.
Çocukluk kahramanları, Cüneyt Arkın, Kara Pençe, gergef işleyen
güzel kız, uzak evler, saksılar, danteller, otobüs garajları, solmuş
posterler, karınca duaları, kuş uçuran sinema bekleyen ergenler,
Sevdiye, Kayaşın gecekonduları sağlı sollu, Anarşist olmasın bu
çocuklar, İspanyol paçalı şehirliler, davetsiz misafirler, sobanın
yanındaki romanlar, yoksul ağaçlar, dik yollar, çarpık çatılar,
Congulus, Mamak Sıkıyönetim Komutanlığı...
Ethem Baran, 12 Eylül arifesinde, taşradan büyük şehre okumaya
gelmiş bir delikanlının hikâyesini anlatıyor.
Emanet Gölgeler Defteri, yalpalayan, rüyasını arayan genç bir yazarın
buruk ve hüzünlü dünyasını resmediyor.